بیش فعالی یا بازیگوشی ؟
بیش فعالی همان طور که از اسمش پیداست یعنی فعال بودن بیش از اندازه .
اما آیا هرنوع بازیگوشی کودکان بیش فعالی محسوب میشود ؟
بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی کودکان است که
در پسران بیش از دختران شیوع دارد عوامل متعددی در بروز آن دخیل هستند
اما شایع ترین این عوامل ،مساله ژنتیک است .
نشانه های کودکان بیش فعال چیست :
نشانه های بیش فعالی معمولا از زمان نوزادی کودکان تاحدودی قابل تشخیص است .
اغلب نسبت به محرکهای محیطی،صدا،نور،…….حساس هستند و
نسبت به آن دچار آشفتگی میشوند و بیش از حد معمول بیقرار و کم خواب هستند .
در سنین بالاتر به ویژه از سه سالگی به بعد خیلی نمیتوانند با همسالان خود ارتباط برقرار کنند،
زیاد صحبت و سوال میکنند ،به تذکرات بی توجه اند ،بازیهارا به اتمام نمیرسانند و
دایم در حال تکان دادن دست و پای خود هستندو دست به کارهای خظر ناک میزنند .
در ظول دوران تحصیل هم علاوه بر تمرکز پایین،حواس پرتی و ناسازگاری دارند.
و همین عوامل سبب آسیب به عملکرد خانوادگی ،اجتماعی و تحصیلی این کودکان است.
بیش فعالی به سه دسته تقسیم میشود:
۱-کودکان بیش‌فعال، از نوع کم‌توجه
دائم در حال رویاپردازی هستند و این موجب تمرکز نداشتن در این کودکان میشود.برای درس خواندن مشکل دارند.
این کودکان فراموشکار هستند و دائم وسایل خود را گم کرده یا جا می‌گذارند.
این کودکان برای برنامه‌ریزی چند کار با هم نیاز به کمک دارند.
۲- کودکان بیش فعال ،از نوع رفتارهای تکانشی(رفتارهای پرخطر و آسیب رسان بدون فکر )
این کودکان صبر و تحمل کمی دارند و میان صحبت‌های دیگران می‌پرند
و نمیتوانند صبر کنند که صحبت‌های طرف مقابل تمام شود
یا حوصله ایستادن داخل صف در حیاط مدرسه ندارند.
۳-کودکان بیش فعال ،ازنوع کم توجه و رفتارهای تکانشی
این دسته از کودکان هردو خصوصیات دوگروه قبل را دارند .
بیش فعالی یا بازیگوشی کودکان ؟
باید این نکته را در نظر داشته باشیم که کودکان امروز باتوجه به شرایط محیطهای بسته
وقوانین زندگی آپارتمانی وجود برخی از فیلمها و کارتونهای خشن و
استفاده بیش از حد ار مواد غذایی غیر ظبیعی و دارای افزودنی و ……دارای انرژیهای فراوان و نهفته هستند
پس نمیتوان بازیگوشی کودکان را با برچسب بیش فعالی جایگزین کرد و
یادمان باشد این روانپزشک است که تشخیص میدهد کودک شما
رفتار طبیعی پرتحرک دادرد یا بیش فعال است نه اطرافیان و نه خود شما.
درمان‌های دارویی و مهارت‌های تربیتی به والدین از راه‌حل‌های مشکل این کودکان است.
دیدگاهتان را بنویسید