اهمیت دوست یابی برای کودکان

اهمیت دوست یابی برای کودکان پیش از دبستان

کودکانی که دوستی ندارند، مکررا از طرف همسالان خود طرد می شوند،

در دایره ای از عدم پذیرش قرار می گیرند که اغلب خودشان به تنهایی قادر به خارج شدن از آن نیستند.

نوع برخورد چنین کودکی با کودکان دیگر ممکن است به شکلی باشد که آنها را به طرد او ناگزیر سازد:

معمولا کودک در این شرایط کارهای نمایشی برای خودنمایی انجام می دهد، با خشونت بازی کند،

با دیگران قلدری کند، یا پرخاشگر باشد. هرچه کودک بیشتر طرد شود، شدیدتر سعی در استفاده کردن

از همان رفتار خواهد کرد که در مراحل اول نکرده است. یا کودک ممکن است به سادگی از دیگران

کناره گیری کند.

کودکان برای شکستن این دایره عدم پذیرش، نیاز به کمک یک بزرگ تر صمیمی دارند.

سال های پیش از دبستان، زمان مهمی برای جلوگیری از نتایج منفی بی دوست بودن هستند.

هرچه کودک بیشتر از نظر اجتماعی منزوی باقی بماند،احتمال اینکه رفتار مخرب زیادی انجام دهد

و درآینده در کارهای تحصیلی ضعف نشان دهد، بیشتر است.

مهارت هایی که کودکان برای دوست یابی و نگهداری آن لازم دارند:

۱) برقراری ارتباط

هرکودک برای ایجاد ارتباط، لازم است از همان رفتاری استفاده کند که برای هر جامعه لازم و مورد قبول سایر کودکان است. برخی از این رفتارها عبارت اند از: خندان بودن، پرسش هایی را پرسیدن، عقاید و نظرات خود را بیان کردن، نکته های مثبت گفتن،دیگران را به کار جمعی دعوت کردن یا دیگران را در چیزی سهیم کردن.البته تمام این رفتارها متناسب با سن و مراحل رشد کودک انتظار می رود.کودکانی که در مرحله اول دوست یابی طرد می شوند،اغلب راه های مورد قبول برای ارتباط با همسالان را یاد نگرفته اند.

۲) نگهداری یک رابطه مثبت

برای نگهداری رابطه دوستانه کودکان باید بدانند چگونه دیگران همکاری کنند، مشارکت کنند، همدردی

نشان دهند، محبت خود را ابراز کنند، عقاید خود را بیان کنند،کمک کنند، نوبت را رعایت کنند، احساسات

خود را بیان کنند.کودکانی که این مهارت ها را دارند اعضای کلیدی جامعه کلاس هستند و قابل اعتماد به

نظر می رسند و بودن با آنها لذت بخش است. رفتارهایی که در این مرحله، باعث زحمت و طرد شدن

آنها از جامعه دوستی اشانمی شود عبارت اند از:

پرخاشگری، عدم اشتیاق به همکاری، رفتار نمایشی، زیادی جدی بودن و رفتار به شکلی که دیگران را

ناراحت کند.دراصل کودکان در این مرحله نیاز به تمرین و یادگیری کنترل هوش هیجانی خودو ابراز احساسات

صحیح متناسب با سن خود دارند.تابتوانند یک رابطه مثبت و دوستی برقرار داشته باشند.

۳) مذاکره برای حل اختلاف

از آنجا که در هر دوستی وجود اختلاف نظرها اجتناب ناپذیر است، کودکان باید بدانند چگونه اختلاف نظرها

را حل کنند.کودکانی که به انفجار خشونت فیزیکی یا کلامی متوسل می شوند، یا کلا از اختلاف نظر خود را

بیرون می کشند(در مورد اختلاف نظرها صحبت نمی کنند)، در نگهداری و عمیق کردن دوستی هایشان

شکست می خورند.کودکانی که از نظر اجتماعی درآینده موفق اندکه ، نظرات خود را بیان می کنند،

احساس خود را شرح می دهند،به نظرات دیگران گوش می دهند و کوشش می کنند مشکلات را حل کنند.

دراصل کودکان باید در این مرحله قدرت حل مساله خود را بالاببرند.